درس زندگی

سلام استاد عزیز
مردی هستم که تلاش می‌کنم همیشه با همه با خوشرویی رفتار کنم. از کسی که به من بدی کرده انتقام نگیرم و ببخشم. بیشتر از خودم به دیگران فکر کنم. ولی این باعث میشود عده کمی که از لحاظ اجتماعی و یا کاری قدرت مادی بیشتری از من را دارند این خوشرویی مرا به حساب ضعف گذاشته و سوء استفاده کنند. با این وجود چون ترسی از کسی ندارم. اعمال این عده محدود را که تاثیر بزرگی بر زندگیم دارند را با کمال ادب به آنها گوشزد میکنم. که باعث انتقام گیری سختی از طرف آنها میشوم و به دردسر می افتم با این حال به فکر انتقام نیستم.
این حالت به دردسر افتادن دو سه سالی است از طرف عده کمی در زندگی من به وجود آمده. آیا من اشتباه می کنم؟ درس زندگی در این مورد برای من چیست؟ چون آرزو میکنم زندگی به آرامش گذشته برگردد و چیزی را که باید بفهمم زودتر بفهمم. تنها در مواردی که تصمیمات دیگران اثر بسیار بزرگی بر زندگیم داشته اند را مودبانه گفته ام. همیشه در حین عصبانیت به بخشش فکر می کنم.
ممنونم از وقتتان استاد راهنمای عزیز

جواب: با هر کس باید رفتاری در خور فهم و شخصیت وی بنمایی ولی هرگز دست از ادب و انسانیت و درستی خویش برندار و کسانی که در سطح شعور شما نیستند را رها کن تا آرامش خیال داشته باشی