با سلام خدمت شما.خانمي ٣٠ ساله هستم كه بشدت از مرك مي ترسم.حتي از حضور در مراسم ختم افراد مرحوم نيز اكراه دارم.اين قضيه تبديل به يك معضل شده براي من جون تبديل به وسواس شده و نقريبا هميشه دارم بهش فكر مي كنم .كتابهاي شمارو خوندم ولي ظرفيت بذيرش اين مطالب رو ندارم و بدتر احساسات بدي بهم دست مي ده.خودم رو خيلي كناهكار ميدونم و اين باعث ميشه كه از زندكيم لذت نبرم.هيج مشكلي هم تو زندكيم ندارم.همسرم و فرزندم رو هم خيلي دوست دارم ولي افكار منفي منو ول نميكنه.البته اين حالات بعضي مواقع شديدتره و بعضي مواقع كمتر.دوست ندارم قرص اعصاب بخورم.خواهش ميكنم راهنماييم كنيد.سباسكزارم
جواب : اولا حقیقت مرگ را باید پذیرفت یعنی کودکی که امروز متولد شده به اضافه تمام مردم کره زمین نهایتا 120 سال دیگر یک نفرشان هم زنده نیست و افراد جدیدی جایگزین آنها می شوند لذا یک انسان عاقل همیشه باید حقایق را بپذیرد. ثانیا ترس همیشه از ناشناخته های محیط یا خلقت است و اگر ما بتوانیم در زنده بودن به شناخت کافی دست یابیم یا والدین یا اولیای امور بتوانند حقایق را آن طوری که حقیقی است به ما بگویند متوجه می شویم که ترس معنی ندارد و در قرآن کریم هم آمده خواب همان مرگ است ولی با زمانی کوتاهتر. همانگونه که از خوابیدن لذت می بریم مرگ هم همان حال را به ما می دهد.
