پس از سالها تحقیق و تمرین به این نتیجه رسیده ام هیچ روش مطلقی برای ارتباط وجود ندارد و نسبت به شرایط محیطی روحی تربیتی و اجتماعی نوع و تکنیک خاصی برای ارتباط با نیروهای خارج از بعد مادی وجود ندارد بلکه آنچه باعث جذب امواج باشعور و فرامادی بسوی ما می شود برخاسته از نوع نگاه ما و طرز فکر و اندیشه ما نسبت به جهانی که به آن فکر می کنیم نه جهانی که در آن زندگی می کنیم. پس ما مواجه با بی نهایت جهانهای موازی در حول و حوش خود هستیم که ما را در احاطه خویش دارند و دنیای مادی نیز یکی از آنهاست. پس یکی از روشهای آزادی ما از قید و بندهای دنیای مادی بی توجهی به آن و تمرکز بر بی نهایت دنیاهای موازی است تا آنکه بتوانیم با یکی از موجوداتی نامریی هر جهانی که با ما تجانس روحی دارد مرتبط گردیم. آیا شما نیز با این نظر من موافق هستید استاد؟
فرامرز تهرانی
پاسخ: مراتب فوق را می توان تنها یک نظریه فیزیکی به حساب آورد.
